de Veronica Atzei
In is tempus de su dilùviu universali Noei iat detzìdiu ca una borta a sa cida is animalis depiant ascurtai sa missa. Duncas su domìnigu fadiat sa missa in s’arca. Su preidi ddu fadiat issu etotu, e is animalis ddus pigàt a borta a borta a sagrestanus. Custu domìnigu fut sa borta de is elefantis a sagrestanus, unu po parti, a su costau de Noei. Sa dii depiant batiai unu pisiteddu nàsciu sa cida innantis e Noei ddu portàt in manus, caminendi in mesu de is animalis chi fiant abetendi sètzius me in is bàngus. In is tempus de su dilùviu, cun totu cuss’àcua fut sèmpiri ùmbidu e s’elefanti de manca fut arramadiau de morri. Iat poderau e poderau prus chi podiat su stùrridu – fiant in crèsia, no dexiat – ma a s’acabu, po mori de totu cussa timòngia [1] puru, nci-ddi fut stupau. Intèndiu mai nd’eis stùrridu de elefanti? Unu sciarrocu chi mancu sa giustìtzia!
Una pudda padovana de s’atzìchidu nci fut stupada fuendi de in mesu de is bangus e nci fut intrada intra is peis de Noei, dd’iat fatu su trobedda-pei e Noei, apustis de s’ai fatu unus cantu metrus tuvi-tuvi, nci fut arrutu a terra che unu tzapu. Su pisiteddu chi portàt in manus si fut pesau a bolai e nci fut spròndiu a su lachitu de s’àcua santa, anca ddu depiant batiai, e ndi fut bessiu melendi, prangi-prangi e sciustu cola-cola.
Est de insaras chi is pisitus timint a frusa s’àcua.
- timòngia: “incenso”
Publicau su 4 de gennàrgiu 2018
